Αυτό το Φθινοπωρινό πρωί…

  παρέα με ενα φρεντάκι, τσιγάρα, την ανεργία μου, μουσικούλα και διάφορα Podcast στο διαδίκτυο, ονειροπόλησα πάλι… Άλλωστε όταν η απραξία υπάρχει για κάποιο λόγο και σε διάφορες χρονικές φάσεις, οι σκέψεις παίρνουν τα ηνία φυσικά και επακόλουθα…

Διάβαζα λοιπόν…

 και παρακολουθούσα εξομολογήσεις κοριτσιών από Αμερική κυρίως, σχετικά με το δικό τους προσωπικό ταξίδι για την ανακάλυψη της ομόφυλης σεξουαλικής τους ταυτότητας και πώς όλο αυτό το ταξίδι ήταν γεμάτο με πάλη με τον εαυτό τους, με την κοινωνία με την οικογένεια τους. Η μεγαλύτερη ωστόσο πάλη που καλέστηκαν να επιλύσουν ήταν αυτή με τον εαυτό τους όλα αυτά τα κορίτσια, γιατί απλά αυτό το συναίσθημα της διαφορετικότητας που ένιωσαν, έστω και στιγμιαία σε ανύποπτο χρόνο όντας μικρότερες, δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης… και ούτε ήταν πρόθυμες να διαχειριστούν αυτές τις σκέψεις ως κάτι ίσως το οποίο ήρθε για να μείνει. Άλλωστε μάθαμε από μικρές να τιθασεύουμε τις όποιες παρορμήσεις μας, τις τρελές μας ίσως σκέψεις και να τις εντάσσουμε στην νόρμα που η οικογένεια μας και η κοινωνία κατ επέκταση επιτάσσει.

Μα δεν θα ενδίδαμε με την πρώτη τρελή μας σκέψη να φιλήσουμε μια γυναίκα…

θα λέγαμε οτι απλά είναι ενα περίεργο παιχνίδι του υποσυνείδητου που τροφοδοτείται από τις εφηβικές ορμόνες, απο το μπέρδεμα στην ενηλικίωση και απο το οτι απλά δεν βρήκαμε ακόμη το κατάλληλο αγόρι. Άλλωστε ίσως απλά μπερδεύουμε τον θαυμασμό σε μια άλλη γυναίκα με τον έρωτα…ναι αυτό θα είναι, ο έρωτας αλλιώς είναι μωρέ! Και κάπου εκεί ξεκινάει ένα ταξίδι δοκιμής…ένα άκομψο ταξίδι και αμήχανο που χαρακτηρίζει όλες τις νέες εμπειρίες της ζωής. Και γνωρίζεις αγόρια, και αγόρια με καλό χαρακτήρα ευγενικά και υπομονετικά απέναντι σου και βουτάς… και μετά αμήχανα προσπαθείς να φιλτράρεις σε μια έκρηξη σκέψεων τι νιώθεις και αν αυτό που νιώθεις είναι σωστό. Μα δεν μου άρεσε το φιλί του. Οκ ίσως αυτός δεν φιλούσε ωραία θα δοκιμάσουμε με τον άλλο. Μα αυτό είναι το σεξ; ε… ε καλό ήταν, οχι λάθος ωραίο ήταν, μου άρεσε να βρίσκομαι με ενα άλλο σώμα, και αυτός με πρόσεξε γιατί με νοιάζεται και φαίνεται οτι με γουστάρει πολύ. Έτσι θα είναι ο οργασμός μάλλον. Πολύ υπερεκτιμημένος ειναι ο οργασμός, εντάξει ωραία ήταν αλλά δεν κάνω και όπως στις πορνοταινίες, εκεί τα χοντραίνουν ολα. Όμως ήταν ωραία, ήταν ωραία να δένεσαι με ένα άλλο άτομο με αυτόν τον τρόπο.

Και κάπως έτσι περνάμε κάποια χρόνια από την ζωή…

 μας πείθοντας ουσιαστικά τον εαυτό μας ότι αυτό είναι ο έρωτας, αυτό είναι το σεξ κατ ουσίαν και κανείς δεν περνάει πραγματικά καλά στο σεξ, μόνο οι άνδρες βασικά, και οτι οι περισσότερες τα μεγαλοποιούμε λίγο στις κουβέντες. Περνάμε πάλι καλά και στο σεξ, απλά οχι τόσο μεγεθυμένα όπως τα δείχνουν στις ταινίες βρε παιδί μου… Και με αυτόν τον εσωτερικό διάλογο πορευόμαστε αρκετά χρόνια στην ζωή μας αρκετές απο εμάς, ώσπου κάποια στιγμή, βιώνοντας ενδεχομένως μια σφαλιάρα της ζωής, σε μια στιγμή επίφωτισης, αποφασίζουμε να τολμήσουμε και να δούμε πως τελικά είναι η άλλη εκδοχή του έρωτα… και πώς τελικά θα ήταν αν ενδίδαμε στις οχι και τόσο αμαρτωλές μας τελικά εφηβικές μας σκέψεις…

Βέβαια, υπάρχουν και οι πιο τολμηρές από εμάς,

 που δεν αφήνουν τα χρόνια να περάσουν για να συνειδητοποιήσουν γρήγορα ότι μόνο μια γυναίκα είναι αυτό που θέλουν πραγματικά ερωτικά. Αυτές οι τολμηρές επαναστάτριες, έχουν το ψυχικό σθένος, την δύναμη, ενδεχομένως από την στήριξη και την αγάπη της οικογένειας που την νιώθουν διάχυτα σε ο,τι κάνουν, να διεκδικήσουν τις σκέψεις τους και τα συναισθήματα τους, και με αυτά τα όπλα στην φαρέτρα τους βουτάν στην “λεσβιοσύνη” πολύ πιο συνειδητά, γρήγορα και σίγουρα από ο,τι η προηγούμενη κατηγορία κοριτσιών… Ναι, σαφώς οι εποχές είναι διαφορετικές, και το έδαφος είναι καλύτερο σε κάθε περίπτωση σήμερα απο ο,τι πριν από μερικά χρόνια για όλα αυτά τα κορίτσια που νιώθουν ότι ερωτεύονται κορίτσια σαν μια πηγαία αποκλειστικότητα στην ερωτική τους έκφραση. Άλλες πάλι, με τόλμη πορεύονται νωρίς, χωρίς να έχουν την αίσθηση της ασφάλειας, απλά τολμάνε, γιατί είναι έτσι η ιδιοσυγκρασία τους, φλογερή, επαναστατική και αντισυμβατική… Άλλες πάλι τολμούν, γιατί νιώθουν οτι δεν έχουν να χάσουν τίποτε…

Σε όλες όμως τις περιπτώσεις,

 …είτε στις πιο εγκρατείς και ενοχικές περσόνες, είτε στις πιο θαρραλέες και αντικομφορμιστικές, η εσωτερική πάλη και τα διάχυτα ερωτήματα που τις ταλανίζουν είτε λίγο είτε πολύ, είναι ενα κοινό στοιχείο σε αυτό το ταξίδι της αποδοχής της λεσβιακής σεξουαλικότητας.Μαζέψου, επαναλαμβάναμε στον εαυτό μας …αυτά είναι σαχλαμάρες… Και αν το έκανα τότε τι; όχι να μην το κάνεις, θα σε κοροϊδεύουν σαν λεσβία, η μάνα σου κ ο μπαμπάς σου θα πάθουν εγκεφαλικό μαζί και τα αδέρφια σου, δεν θα κάνεις οικογένεια πρόσεξε, δεν θα σε παίρνουν στις δουλειές, θα σε χαρακτηρίσουν σαν ένα ανεύθυνο και περίεργο πλάσμα όλοι γύρω σου! Όχι μωρέ, αλλάξαν τα πράγματα, ο κόσμος είναι πιο απελευθερωμένος πιο διαλλακτικός… Πρόσεξε… η άλλη διαζύγιο πήρε και δεν τολμάει ο γνωστός σου να την γνωρίσει στο φίλο του, επειδή είναι χωρισμένη, δεν το παραδέχεται…αλλά το βλέπεις…την αντιμετωπίζουν ως κάτι που χάλασε! Όχι όλοι οκ, αλλά κάποιοι ναι… Και όμως… με το διαζύγιο και μόνο. Άσε τι λένε έξω και στις παρέες… πάντα θα σε χειρίζονται όλοι σαν κάτι διαφορετικό. Οκ το θάβω… Πόσα χρόνια να το θάβω; πόσα χρόνια ακόμη θα ζω για τους άλλους; για τους άλλους τους “σωστούς”…που μόνο σωστοί δεν υπήρξαν οι περισσότεροι από αυτούς, βουτηγμένοι σε μια απέραντη υποκρισία σε όλες τους τις πράξεις; Δάκρυα κυλούν σε πολλές από εμάς όταν διαπιστώνουμε οτι έχουμε εγκλωβιστεί σε μια κανονικότητα των άλλων που δεν επιτρέπει να ανθίσει η ψυχή μας, που την κρατούσε ή την κρατάει με δεσμά, όρους ευτυχίας και αγάπης δικιά τους.

Ο δρόμος της αποδοχής της ομοφυλοφιλίας για τον εαυτό μας,

 είναι μια διαδικασία τόσο διαφορετική για τον καθένα… διαφορετικοί χρόνοι επεξεργασίας της συνειδητοποίησης αυτού, διαφορετικός τρόπος χειρισμού στην έκφραση του, διαφορετικά τραύματα, διαφορετικές χαρές, διαφορετικό ταξίδι. Κάποιες από εμάς μάλιστα, δυστυχώς δεν φτάνουν ποτέ στην πραγμάτωση αυτής της εσωτερικής τους επιθυμίας, άσχετα εαν το έχουν ξεκαθαρίσει πλέον μέσα τους οτι αποτελεί κομμάτι τους αληθινό, ριζωμένο μέσα τους στον πυρήνα της ύπαρξης, με δική του φωνή και θέλω, με δική του οντότητα και δυναμική. Είναι κομμάτι του αρχέγονου αισθήματος του έρωτα, της αγάπης, των ενστίκτων, που ξεπροβάλλει σε ανύποπτο χρόνο στην καθημερινότητα μας. Πόσο να παλέψεις με αυτό; όσο χρειαστεί θα πούν κάποιοι, καθόλου θα απαντήσουν άλλοι, και κάπως έτσι σχηματίζεται πλέον ένας κόσμος με φανερούς υποστηρικτές και εκφραστές της ομοφυλοφιλίας συνάμα με καταπιεσμένους, αρνητές ή και κρυφούς…

Είναι τόσο απελευθερωτικό το συναίσθημα της ανακάλυψης ωστόσο!

 Ξαφνικά όταν συνειδητοποιούμε οτι ναι, είμαι gay, είμαι λεσβία πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό, όλα μοιάζουν τόσο διαφορετικά! Έχει φύγει το βάρος όλων αυτών που τα βαφτίζαμε τόσο καιρό ως σωστά, και όλα με κάποιο τρόπο μαγικά κουμπώνουν! Εκείνη η πρώτη στιγμή που δίνεις το πρώτο σου φιλί σε μια άλλη γυναίκα, σου κατεβάζει όλα τα πέπλα της αμφιβολίας που σε κάλυπταν για χρόνια, όλα τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στην θέση τους, και δε χρειάζεσαι καμία ταινία, κανένα απόφθεγμα ή κανένα φίλο να σου πει τι είναι το σωστό ή τι μοιάζει με σωστό πλέον. Το νιώθεις στο τελευταίο σου κύτταρο οτι αυτό είναι το σωστό, πάντα αυτό ήταν! Και όταν έρχεται εκείνη η στιγμή της ένωσης, της πρώτης σεξουαλικής εμπειρίας με μια άλλη γυναίκα, τότε επισφραγίζεται το τέλος όλων αυτών των ενδιάμεσων σκέψεων, ξεκαθαρίζονται όλα μέσα σου, και αποκτούν μια ρεαλιστική υπόσταση στην συνείδηση αλλά και στην καρδιά.

Δεν έχει σημασία πόσο σου πήρε για να διανύσεις αυτό το ταξίδι,

 ο καθένας είναι διαφορετικός και με διαφορετικές καταβολές προσλαμβάνουσες και βιώματα. Σημασία έχει ότι έχεις φτάσει στο σημείο της αποδοχής του εαυτού σου! Ναι αυτή είσαι! Ένα κορίτσι που ερωτεύεται άλλα κορίτσια! Δεν σε κάνει ούτε κακό ούτε καλό άνθρωπο αυτή η παραδοχή, μην το ξεχνάς αυτό, σίγουρα όμως σε κάνει πιο αυθεντικό και αληθινό!

Just Me

١٥٧٤♡